دلنوشته

دلنوشته‌ای  که در ادامه می‌خوانی، برگرفته از روح همان اندیشه‌هایی است که در دلِ  «مرگ ایوان ایلیچ» می‌تپد، زمزمه‌ای میان انسان و خویشتن، میان زندگی و  حقیقت، میان ترس و رهایی...گاه در سکوت شب، چیزی در درونت می‌گوید: «آیا واقعاً زندگی می‌کنی؟ یا فقط در...

چقدر بارها گفته‌ایم: از فردا شروع می‌کنم.
از فردا ورزش، از فردا نوشتن، از فردا تغییر...
و چقدر فرداها آمدند و رفتند،
بی‌آنکه ما قدمی برداریم.
حقیقت این است که «فردا» یک توهم شیرین است،
پناهگاهی برای ذهنِ خسته،
که از روبه‌رو شدن با «اکنون» می‌ترسد.
ذه...

من، معلمی هستم که روزی به عشقِ آموختن وارد کلاس شدم،
اما حالا هر صبح، وقتی در را باز می‌کنم،
با چشمانی روبه‌رو می‌شوم که بیش از درس، به معنا نیاز دارند.
در چهره‌ی شاگردانم رنج و درد را می‌بینم، خشم را، خاموشی را.
کسانی که در جنگی نانوشته بزرگ شده‌اند؛
جنگِ فقر، بی‌عدالت...

هیچ معجزه‌ای از بیرون آغاز نمی‌شود؛
معجزه از لحظه‌ای شروع می‌شود که درونت می‌گوید:
«دیگر بس است از عقب‌نشینی. اکنون وقتِ درستی‌ست.»
کار درست، همیشه آسان نیست، اما همیشه آرامش دارد.
درستی، نوری است که مسیر را روشن می‌کند حتی اگر راه دشوار باشد.

آزادی را در کوه و دشت نمی‌یابند،آزادی در فریاد و شعار هم یافت نمی­شود!آزادی در گوشه‌ی خاموش دل است،آنجا که انسان، خویش را بازمی‌یابد.تا اسیر خشم مردمانیم،تا در پی رضایتِ دیگران می‌دویم،پرنده‌ی آزادی در قفسِ ترس و هراسِ ما می‌لرزد!آزادی آن دم می‌رسدکه بگویی:«من همانم که می&zw...

گاهی جهان می‌خواهد به جای ما بیندیشد.
می‌خواهد به ما بگوید چگونه بخندیم، چه بگوییم، از چه بترسیم و به چه ایمان بیاوریم.
اما روزی می‌رسد که در سکوتی عمیق، درمی‌یابیم که هیچ‌کس مسئول تعریف ما نیست.
نه رسانه‌ها، نه جمع‌ها، نه حتی دوست‌داشتنی‌ترین آدم‌های اطرافمان....

امشب قلم در دستم نمی‌نویسد، گریه می‌کند. شاید از بس واژه‌هایی نوشتم که از من نبودند. از بس که از ترس داوری دیگران، حقیقت خود را پنهان کردم. اما امشب می‌گذارم واژه‌ها آزاد شوند…بگذار خودم را لو دهند. بگذار بگویند خسته‌ام، شکسته‌ام، ولی هنوز عاشقم. نوشتن برایم شده است شفای خاموش....

نوشتن عمیق از اندیشه نمی‌آید، از تسلیم می‌آید. از جایی در درون که سکوت کرده‌ای تا درون تو بنویسد. اگر بنویسی تا زیبا بگویی، آتش درون تو به کلمه تبدیل نمی‌شود! اگر می‌خواهی عمیق بنویسی: با درد صادق باش!

باید نوشت تا بماند. باید نوشت تا روح و روان و جان تشنه انسان‌ها، سیراب شود. باید نوشت تا حرکت و جوشش آفرید.