وقتی قلم مست می‌شود

وقتی قلم مست می‌شود
گاهی قلم هم باده می‌نوشد.
نه از جام، بلکه از دلِ سوزانِ نویسنده.
می‌نویسد و می‌لرزد، چون کلمات دیگر از جنس جوهر نیستند — از جنس جان‌اند.
نوشتنِ عمیق یعنی اجازه دهی زندگی از تو عبور کند.
یعنی با کلمه، زمین را نلرزانی، دل را بلرزانی.
و آنگاه، هر واژه می‌شود تکانه‌ای در جانِ خواننده،
چون حقیقت از روح به روح می‌رسد، نه از ذهن به ذهن.
مولانا با خدا می‌نوشت، نه درباره‌ی خدا.
تو نیز بنویس نه درباره‌ی زندگی، بلکه با زندگی.
در آن حال، دیگر نویسنده نیستی — خودِ نغمه‌ای.