دلنوشته

امشب قلم در دستم نمی‌نویسد، گریه می‌کند. شاید از بس واژه‌هایی نوشتم که از من نبودند. از بس که از ترس داوری دیگران، حقیقت خود را پنهان کردم. اما امشب می‌گذارم واژه‌ها آزاد شوند…بگذار خودم را لو دهند. بگذار بگویند خسته‌ام، شکسته‌ام، ولی هنوز عاشقم. نوشتن برایم شده است شفای خاموش....

نوشتن عمیق از اندیشه نمی‌آید، از تسلیم می‌آید. از جایی در درون که سکوت کرده‌ای تا درون تو بنویسد. اگر بنویسی تا زیبا بگویی، آتش درون تو به کلمه تبدیل نمی‌شود! اگر می‌خواهی عمیق بنویسی: با درد صادق باش!

باید نوشت تا بماند. باید نوشت تا روح و روان و جان تشنه انسان‌ها، سیراب شود. باید نوشت تا حرکت و جوشش آفرید.